نرگس آبیار

جشنواره سی‌وهفتم را باید به لحاظ داوری یکی از استانداردترین دوره‌های این رویداد هنری قلمداد کرد. واکنش‌ها غالباً در این باره مثبت بود.

«شبی که ماه کامل شد» فاتح مطلق سی و هفتمین دوره از جشنواره فجر شد. شبی که ماه فیلم نرگس آبیار طلوع کرد و چهارمین فیلم او موردتوجه خاص هیات داوران قرار گرفت

باید الناز شاکردوست را بسیار خوش‌شانس دانست؛ کسی که درست همان وقت که باید همان جایی بوده که باید. گرفتن نقش سخت و درجه یک فائزه از نرگس آبیار و حضور در فیلمی که امسال خوش درخشیده و نظر‌ها را به سوی خودش برگردانده، به اندازه کافی می‌توانست برای الناز رأی جمع کند.

فیلم با یک عاشقانه شروع شده، برایش زمان کافی صرف می‌کند تا بعداً علت دوام آوردن فائزه در این خانواده را موجه کند.

«شبی که ماه کامل شد» یکی از معدود فیلم‌های کنجکاوی برانگیز جشنواره امسال بود. فیلمی که نام فیلم‌سازش بزرگترین دلیل این کنجکاوی بود و تجربه‌های پیشین او نشان از ظهور کارگردانی عجیب و غریب داشت که زاویه دید خاص خودش را به سینما دارد

بعد از اینکه از بنگلادش برگشتیم من، هوتن شکیبا، فرشته صدرعرفایی و بانیپال شومون سه هفته درگیر دکتر بودیم.